मन झाले पतंग

 काका, पतंग द्या ना उडवून... 

रविवारच्या मेगाब्लॉकने वैतागलेल्या जिवला समजवत ऑफिसकडे झपझप पावले उचलत होतो तर अचानक असा कोवळा किलबिलाट कानावर आला आणि तीन-चार लहान मुलींनी वाट अडवलीच. छान निळा मांजाचा फिरकी, पिवळा कव्वा पतंग घेऊन त्यांचा पतंग उडवण्याचा आटापिटा सुरू होता, शेजारीच दादा कंपनी पतंग उडवत होती, पण या चिमुरड्यांचा पतंग काही हवेचे मजले चढत नव्हता आणि कुणी दादा त्यांच्या मदतीलाही येत नव्हता... आकाश मस्त पतंग बदवण्यासारखं निरभ्र होतं, पण या चिमुरड्यांच्या  त्यांच्या चेहर्यावर निराशेचे मळभ आलं होतं. मी दिसल्यावर बहुधा त्यांना हा काका जरा मदत करण्यातला दिसतोय असं वाटलं असणार आणि त्यांनी मला हाकारलं. त्यांची हाक ऐकली
ती निळ्या मांजाची फिरकी पाहिली, पिवळा पतंग पाहिला आणि एकदम शेकडो पतंग मनात उडायला लागले, जाणवलं पतंगाचा धागा आपल्या हातातून सुटून किती दिवस, महिने झाले. पतंगाचा नव्हे जणू खेळत्या, धावत्या, उत्साहाने सळसळणार्या. चैतन्यमय वयाचा, क्षणांचा धागाच तुटलाय की. फिरकीला गच्च वेटाळून बसणार्या मांजांसारखं आपलंही आयुष्य एका चाकोरीभोवती एकदम गच्च वेटाळून फिरतंय, मांजाचा गुंता सुटायऐवजी कसा वाढतो तसं आयुष्याचा गुंताही वाढत चाललायं...
असं काहीबाही मनात येऊन एकदम फिलॉसॉफिकल वगैरे वाटायला लागलं होतं तोच, काका धरा ना पतंग, म्हणत एका चिमुरडीनं मला एकदम जमीनीवर आणलं. त्यांचा पतंग हातात धरला, एकीनं मांजा ताणून धरला आणि मी पतंग उंच आभाळाकडे भिरकवला. अर्थातच तो पुन्हा गोता खाऊन खाली आला, पण माझं मन एकदम हलकं झालं होतं, एकदम छान वाटायला लागलं होतं. मी हसून पुढं निघणार तो  त्या मुलींमध्ये काहीतरी कानगोष्टी झाल्या. मोर्चा पुन्हा माझ्याकडे वळला, काका, तुम्हीच उडवून द्या नं पतंग, पुन्हा गोड आग्रहाचा गलका सुरू झाला. ऑफिसच्या चाकोरीपासून अजून माझ्या मनाचा मांजा सुटा झाला नव्हता म्हणून पतंग हातात घ्यायचा मोह टाळून मी पुढे सरकलो, त्या बिचार्या खट्टू झाल्या असणार...
मला मात्र भलतंच छान वाटत होतं, मेगाब्लॉकचा वैताग कुठल्याकुठे पळाला होता, नजर आकाशातील पतंगांचा वेध घेत होती. आणि लक्षात आलं, ओळख ना पाळख अशा अनोळखी इसमाला त्या चिमुरड्या मोठ्या विश्वासानं काका म्हणाल्या होत्या, त्यांच्या खेळात त्यांनी त्याला सामावून घेतलं होतं. त्या लहानग्यांना माझ्यात काहीतरी आश्वस्त करणारं, विसंबावं, भरवसा टाकावा असं जाणवलं होतं...
माझ्या मनाचा जणू मुक्तपणे विहरणारा पतंगच झाला. त्या चिमुरड्यांनी माझा रविवार एकदम गोड करून सोडला!